‘Je vergeet nooit waar je als kind hebt gespeeld’
Door Jeroen van Sambeeck
Maria Cristina Giongo (43) nam vijftien jaar geleden een ingrijpend besluit. Ze besloot een succesvolle carričre als journaliste in haar vaderland Italië op te geven voor de liefde. Ze ging in Eindhoven wonen en kreeg met haar Nederlandse man twee zonen, Christiaan en Alexander. Ze is nu correspondente in Nederland voor een vijftal Italiaanse bladen en geeft Italiaanse les.
,,Het gemis van een vaste baan en de heimwee naar Italië ben ik nooit kwijtgeraakt”, stelt zij vast. ,,Ik wilde mijn carričre als schrijvend journaliste en tv-presentatrice in Milaan eerst ook niet opgeven toen ik 25 jaar geleden verliefd werd op mijn huidige echtgenoot. Na twee jaar stopten we ermee en verloren elkaar tot 15 jaar geleden uit het oog. Toen ontmoetten we elkaar toevallig opnieuw in Italië en het was meteen weer de grote liefde.
En ik kwam voor de definitieve keuze te staan. Mee naar Nederland zonder carričre of in Italië blijven zonder mijn geliefde. Het werd het eerste. In Italië zou hij moeilijk aan de slag kunnen.
Agenda
,,De overgang naar Nederland is moeilijk geweest en nog steeds moeilijk”, verklaart mevrouw Giongo. ,,In Milaan ging je ‘s avonds de terrassen op of naar het theater. Hier in Nederland is het thuisblijven en alles gaat op afspraak. Ze pakken hier altijd meteen hun agenda erbij. De Nederlandse samenleving is goed georganiseerd maar nogal koel en de mensen zijn zeker in het begin, afstandelijk. Ouderen gaan hier in bejaardencentra. Italië is dan wel chaotisch maar zelfs demente ouders worden er vaak wel door de kinderen verzorgd. Cadeaus worden in Nederland altijd afgemeten naar de prijs. In Italië is het geven van cadeaus meer een kunstvorm.
En dan is er de taal. Het Nederlands is verschrikkelijk moeilijk om uit te spreken. Italianen hebben de neiging om zangerig te spreken en zeggen achter ieder woord een e-tje. Ik denk dat de taal die je als kind leert en de omgeving waar je gespeeld hebt, bepalen waar eigenlijk je thuis is. Het doet me altijd iets als ik in Milaan plekken terugzie waar ik gespeeld heb. Gelukkig kan ik enkele keren per jaar naar Italië, naar familie of naar mijn redacties. Dan zeg ik tegen mijn man en zonen: ‘Ik ga naar huis’. Dan zeggen zij:
‘Mama, je thuis is toch hier’.” Maria Cristina Giongo beseft dat haar kinderen in eerste instantie Nederlander zijn, al zijn ze tweetalig opgevoed. Dat vindt ze ook niet erg. ,,Het is heerlijk voor kinderen om in Nederland op te groeien. Het onderwijs is leuker dan in Italië. Er is hier veel meer aandacht voor hun leefomgeving. Ik ben de dochter van een cardioloog en een rechter. Ik had een gewone jeugd. Maar als kind in Milaan zag ik nooit bloemen, koeien of fietsen. Ik weet nog dat je vaak binnen moest zitten en stil zijn.”
Jomanda
De Eindhovense journaliste schrijft tegenwoordig artikelen voor vijf bladen, variërend van wetenschappelijk tot roddel. De Italianen zijn volgens haar geďnteresseerd in euthanasie en drugsbeleid in Nederland. ,,Maar ik heb ook interviews gedaan met Jomanda, Hedy d’Ancona en natuurlijk Marco Borsato, die van Italiaanse afkomst is. Het artikel over Jomanda leidde tot veel reacties. Italianen wilden zelfs naar Tiel komen. In Italië heb ik vroeger voor diverse dagbladen en tijdschriften geschreven en ik heb drie boeken geschreven. Over etiquette, over recepten en over mijn eerste baby.”
,,Op een bepaald moment kon ik presentatrice worden bij de Milanese tv-zender Telealto Milanese. Elke dag moest ik live een interview doen. Na een tijdje bleken mensen bereid om te betalen om in de show te komen en werd het belangrijk waar ik mijn kleding kocht. Dat was het begin van de commerciële televisie. Ik kan me nog herinneren dat Berlusconi de zender kocht en deed uitgroeien tot het beroemde Canale 5. Ik vind commerciële televisie prima, maar je mag het niet met politiek gaan combineren zoals Berlusconi heeft gedaan.”
Het kostte de jonge, met prijs bekroonde, journaliste indertijd veel moeite om haar carričre op te geven. ”Ik mis het vaste werk, maar veel erger is het gemis aan contact met mensen. Ik probeer dat altijd te zoeken.” Daarom is ze blij met haar cursisten van de lessen Italiaans en presenteert ze volgende week zondag de Nederlandse finale van ‘Miss Italia in the World’ in discotheek Diamonds in Eindhoven.
,,Het is leuk dat Nederland voor het eerst meedoet aan dit internationale spektakel. Al tientallen landen kiezen jaarlijks het leukste meisje van Italiaanse afkomst en in Nederland kwam het maar niet van de grond, hoewel de ambassade het ondersteunt.” Mevrouw Giongo is het niet eens met mensen die missverkiezingen vrouwonvriendelijk vinden.
”Een vrouw kan mooi zijn, net als een schilderij of mode. Bovendien komt schoonheid ook van binnenuit. Alle vrouwen kunnen mooi zijn. Een Miss Italia moet niet alleen uiterlijk iets uitstralen maar persoonlijkheid hebben.”
